Sweter - tunika

Swego czasu córcia ma młodsza, własnoręcznie urodzona, prosiła, smęciła, nudziła, żeby jej zrobić długi, gruby, dziurawy sweter z dekoltem. No to zrobiłam, dokładnie według jej wskazówek. Moim zdaniem rzecz mało praktyczna, ale skoro dziecię zadowolone, to logiczne, że mama też. A że właśnie zjechała do domu w tym swetrze, poprosiłam o zapozowanie do zdjęcia. A ta krakowskim targiem, że owszem, ale tradycyjne głowę uciąć (ucięłam) i... wymusza mi tu następne zamówionko .. Żeby było cienkie, ciemne, gładziutko bez żadnych wzorków, z kimonem, dekoltem do pasa prawie i wązane na boku... Pewnie udziubię, jak tu córce odmówić. Na razie nie mam odpowiedniej włóczki w zapasach, więc muszę się rozejrzeć. Póki co - zdjęcie tego dziurawego i grubego. Zrobiony z wełny luźno i nierównomiernie skręcanej, w kolorze morsko-zielonym, ciemnym.

P.S. Macie rację, że to taka tunika-sweter, więc nawet poprawiłam tytuł posta :)